Nog een paar dagen en dan is 2019 voorbij. En voordat het jaar eindigt, wil ik een verhaal schrijven over een evenement waar ik ben geweest in maart van dit jaar dat zoveel voor mij heeft betekend. Het heeft mij geraakt en heeft gevoelens opgeroepen die ik lang niet meer had gevoeld. Maar voordat ik daarover vertel, moet ik beginnen met het kort hebben over de periode ervoor.
Tijd voor iets nieuws
Want ik had een zware tijd achter de rug. In oktober 2016 stopte ik met werken bij Achmea. Daar had ik tot dan toe zes jaar lang gewerkt, in Zeist. Mijn werk was veranderd en ik was ook toe aan iets nieuws. Daarnaast brak de reistijd van 80 kilometer enkele reis mij ook op. Genoeg redenen om te stoppen dus. Ik dacht dat ik wel wat waard zou zijn op de arbeidsmarkt. Dus ik stopte voordat ik iets nieuws had. Mijn grootste les van die keuze is: ‘Gooi geen oude schoenen weg voor je nieuwe hebt.’
Het leven is een feest
Solliciteren ging in eerste instantie prima, maar een uitnodiging voor een gesprek kreeg ik niet. En hoe langer mijn werkloosheid duurde, hoe meer ik hoop begon te verliezen, hoe minder ik in mezelf ging geloven. Ik werd somber, werd pessimistisch. Alles kostte extra veel moeite. En bij elke afwijzing, vloog een stukje hoop de lucht in en kreeg ik paniek en stress voor terug. Toen dacht ik: misschien helpt het als ik niet te Googlen ben. Ik wist dat het feit dat ik in een rolstoel zit een reden is waarom ik niet word uitgenodigd. Ik dacht: ‘als de werkgever mij niet kan vinden online, dan schrikt mijn rolstoel ‘m ook niet af en word ik misschien wel uitgenodigd.’ En sowieso was ik alle social media zat inmiddels, want als je social media moet geloven is het leven een groot feest en zo voelde ik mij absoluut niet. Mijn leven was geen feest. Steeds meer verre van.
Ik ging offline
Toen overleed mijn vader op 2 januari 2017 en dat was voor mij het laatste duwtje. Ik verdween online tot en met WhatsApp aan toe. Ik keek niet, ik postte niets, ik sloot al mijn accounts, gooide meer dan tien vlogs weg, dit blog ging offline en ik reageerde niet meer op WhatsApp-berichten of wat voor berichten ik dan ook kreeg. Ruim een jaar was ik offline.
Disability activism had een vlucht genomen
Vooruitgespoeld naar begin dit jaar. Zaterdag 9 maart 2019. Ik ging samen met Sharon (mijn nicht technisch, maar ze is mijn zus) naar Mira Thompson (jazz zangeres en my feminist guide, love her, check out her work!). Mira ging naar The Women’s March in Amsterdam. En wij gingen met haar mee. Ik besloot het die ochtend, omdat ik dacht: ‘Ja hallo, ik wil dat een keer meegemaakt hebben’. Ik was sinds kort weer een beetje online en ik had al een behoorlijke tijd mijn ogen uitgekeken naar wat ik allemaal tegenkwam. Toen ik offline was gegaan namelijk, was de online disability community in Nederland eigenlijk helemaal niet zo actief in mijn beleving. Ik keek altijd naar andere landen voor disability activisme. Ik keek naar de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en ik volgde mensen uit het buitenland. Maar ik was dus na een offline periode teruggekomen naar zoveel disability activisten uit ons eigen kikkerlandje :O. Ik moest dus wel naar The Women’s March. Ik wilde er meer van weten.
Eerste march waar ik ooit was
Ik besloot pas op de ochtend zelf om te gaan, omdat ik normaal gesproken zulke menigtes helemaal niet prettig vind. Maar omdat Mira ging, durfde ik het ook aan. En ik kan je vertellen. Ik ben ZO blij dat ik ben gegaan. Kijkende naar demonstraties, had ik deelnemen nooit als een optie gezien. Behalve dat dit mijn eerste march ever was, was het de eerste Women’s March waar er een blok was voor vrouwen met een disability (Feminists Against Ableism). Dit blok betekende dat er rekening werd gehouden met mensen die zich voortbewegen met een hulpmiddel (dus bv rolstoel, rollator, krukken, scootmobiel enz).
Binnen feminisme heeft disability activisme niet het podium dat het verdiend
Het Feminists Against Ableism-collectief had ervoor gezorgd dat de mensen die er niet heen konden door ziekte, handicap, psychische klachten of neurodivergentie, er online wel bij aanwezig waren, via de Online Disability March. En het collectief had zich flink hard gemaakt om dit blok überhaupt mogelijk te maken. En geloof mij, dat was een flink karwei en dat ging niet vanzelf. Binnen het feminisme heeft het disability activisme nog lang niet het podium dat het verdiend, maar het gaat de goede kant op. Dus via Online Disability March kon je in aanloop naar 9 maart je foto en verhaal insturen. Die zouden dan gedeeld worden. Zodat je online ook aanwezig was en ook een gezicht had, ondanks dat je er niet fysiek bij kon zijn. Zie hashtag #OnlineDisabilityMarch.
(Ableism is het Engelse woord voor Validisme. Validisme is de discriminatie, marginalisering en stigmatisering van mensen met een functiebeperking op grond van hun lichamelijke, verstandelijke en/of psychische gesteldheid. Lees ‘Validisme, say what? van Xandra de Koster voor meer uitleg daarover).
Ik hou niet zo van grote menigtes
Terug naar de daadwerkelijke march op die zaterdag. Het begon met verschillende speeches op de Dam en daarna in de March naar het Museumplein. In zo’n gigantische menigte heb ik persoonlijk nog nooit meegemaakt dat er rekening met mij gehouden wordt (besef 2019). Ik ga liever niet naar dit soort menigtes, juist omdat er nooit rekening gehouden word. Mijn ervaring is dat mensen mij niet zien. Omdat ik laag zit is de kans groot dat ik een elleboog in mijn gezicht krijg of tegen mijn hoofd aan. Mensen kunnen struikelen omdat ze mij niet zien (GEVAARLIJK), ze schrikken als ze mij zien of springen weg. En mocht er paniek uitbreken… Dan is het denk ik einde verhaal voor mij. Althans, die angst heb ik. Daarom mijd ik liever grote menigtes.
Empowering speeches op Museumplein
Maar nuuuu was het anders, bij de Women’s March hield men rekening met de aanwezigheid van mensen met een beperking . Van de Dam marcheren naar het podium op Museumplein om te luisteren naar de speech van (onder andere) Annika Mell. Eenmaal verkleumd en doorweekt van de regen en kou aangekomen was er vóór het podium een halve cirkel waar je kon staan met je rolstoel of ander hulpmiddel. En ook daadwerkelijk kon zien wat er gebeurde op het podium. Ook dit heb ik zelden meegemaakt (hate to say it, but it’s true), want vaak zit je als persoon in een rolstoel achterin ergens.
Her speech hit home for me
Waar ik nou heen wil met dit lange, lange verhaal (thanks for reading this far). Bij de speech van Annika moest ik echt mij tranen bedwingen. (Ja ik bedwing mijn tranen in het openbaar ofzo. Dat vind ik een heel vervelende reflex). Vanaf het moment dat ik met Mira was, kon ik mezelf zijn, ik voelde mij mens. Die dag gaf mij zoveel hoop, kracht en ik heb na die dag zoveel nieuwe mensen ontmoet (on -en offline). Ik heb nieuwe dingen gedaan. En zelfs Annika heb ik ontmoet een paar maanden later, maar daarover later hopelijk meer. Er is die dag een hele wereld voor mij opengegaan. En die energie had ik zo nodig. Er waren vele goede en inspirerende speeches die dag. But none of them hit home like that one of Annika. Ze sprak voor zoveel vrouwen die er niet waren, maar ook voor ons die er wel waren en voor mij en zelden heb ik mij zo aangesproken gevoeld door een speech.
Tot slot, we hebben nog een lange weg te gaan
Naar The Women’s March gaan was een van de goede keuzes die ik maakte dit jaar. Annika was great. It was great, they all were great and I was in the presence of greatness. Helaas is het podium dat Annika kreeg tijdens de Women’s March eerder uitzondering dan regel. We zijn op de goede weg. Ik zie heel veel goede dingen gebeuren. Ik denk dat 2019 een top jaar was voor disability activism. Ik zie steeds meer bondgenoten (allies). Steeds meer krijgen mensen met een beperking zichtbaarheid en een podium en word er rekening gehouden met de toegankelijkheid. Maar ook vaak genoeg niet. Je komt er niet in, er is geen rekening met je gehouden, discriminatie is onderdeel van de dag en letterlijk worden mensenrechten geschonden. Dus er is ook nog een lange weg te gaan. Onze samenleving is niet toegankelijk voor mensen met een beperking. Fysiek niet, maar sociaal ook niet. Ik schrijf dit blog, omdat ik wil dat mensen haar speech zien. En ik hoop dat het anderen raakt, motiveert, kracht geeft, in actie brengt of whatever het dan ook voor je doet, zoals het bij mij deed. Zaterdag 8 maart 2020 is de volgende Women’s March. En ik hoop van harte dat 2019 geen uitzondering was.
“We are proud, we are here and we will not disappear.”
Speech Annika tijdens de Women’s March (geen ondertiteling)
Meer over Annika
Linktree van Annika Mell (links naar dingen die Annika doet)
Blog over Annika’s speech tijdens The Womens March (transcripties in Engels en Nederlands van de speech)
Lees ook:
Meer over mij en dit blog
Meer zien en weten? Volg mij ook op Facebook, Twitter, Instagram, YouTube, en Snapchat ❤️
Facebook ❤️ Twitter ❤️ Instagram ❤️ YouTube ❤️
Snapchat: jeanettechedda ❤️
Chedda. 