Hij vroeg mijn nummer… eindelijk…

Nou ik wijd er een heel blog aan dus het zal wel een belangrijk moment zijn. Ja, vind ik wel. Want het is mij nog nooit eerder gebeurd op deze manier. Ik zag het bij mijn vriendinnen wel altijd gebeuren en hoorde ze erover vertellen en dacht altijd. Ja, hoezo ik niet dan? Hoezo vraagt niemand mijn nummer dan? Ze kijken wel, ze lijken je ook leuk te vinden, maar nooit had iemand de ballen mijn nummer te vragen.

Ik ben daar meer dan een gehandicapte
Tot ik in 2013 in mijn eentje in New York was. Een verjaardagscadeau aan mezelf. Een week lang New York verkennen voor zover mijn benen dat toelieten. Ging goed en het was heerlijk … I LOVE NEW YORK. Ik wil er ook ooit wonen. Al is het maar voor een paar weken. Gaat nog gebeuren, maar dat is weer een ander verhaal. New York is een andere wereld als het aankomt op hoe ik mij daar als mens voel (behandeld). In Nederland word ik vind ik best veel aangestaard. Ik kan denk ik niet echt een beeld scheppen van hoe dat is. Ja misschien, maar om je te laten zien dat het niet in mijn hoofd zit, moet je het echt zien. In New York gaat dat anders. Als ik in Nederland word aangestaard is dat, omdat ik er anders uitzie. Ik zit in een rolstoel en ik ben klein. Dat zie je aan de manier waarop ik word aangekeken. Ik word hier aangestaard, nagekeken, aangewezen, sommige mensen lachen ook :'(, sommigen gaan ook over je fluisteren en anderen (meestal kinderen) zeggen dingen ook hardop. En ik kan er niet aan wennen. En ook nog. Ik heb er een soort van 6e zintuig voor ontwikkeld … Ik zie dingen al van ver aankomen of ik kan gedrag voorspellen. Heel vermoeiend. Ik ging laatst nog bijna jankend naar huis om wat er gebeurde in de supermarkt. Maar in New York word ik bijna niet aangestaard. Op sommige momenten dacht ik zelfs, hallo, kijk eens, hier ben ik :P. Maar als ze dan naar mij keken was het een toerist en als het een New Yorker was, merkte ik dat dat anders was. Ze kijken, omdat ze kijken naar mij. Als persoon. Niet als gehandicapte in een rolstoel en alles wat mensen er nog meer bij bedenken. Maar aangestaard worden, een prettige aangelegenheid is het zelden.

Andere wereld in New York
In New York op straat lopen is ook een andere ervaring. Ik ben in Nederland ook nog nooit versierd op straat. Echt niet. Hoe dan? 😛 Het is gewoon een constatering. Terwijl je het om je heen wel ziet gebeuren. Bij vriendinnen, bij andere meiden/vrouwen. Dan ga je toch vragen stellen. Hoe dan? Hoezo niet dan. Ben ik niet leuk? Jawel. Ben ik zo undateable? Nee ik ben zoo dateable. Wat is er mis met mij? Er is niks mis met mij. In New York werd ik wel op straat versierd. Eigenlijk best vaak ook. Haha.. En daar gebeurde het ook voor het eerst. Dat iemand me om mijn nummer vroeg. Ik kwam net van Liberty Island. Ik had een bezoek gebracht aan het Vrijheidsbeeld. En ik wist even niet meer hoe ik nou bij de metro moest

Selfie with Statue of Liberty

komen. Toen sprak ik zo’n groepje aan dat die kaarten verkoopt voor die bootrit. Een van die jongens was net klaar met werken en bood aan met mij mee te lopen, want hij moest dezelfde metro hebben. Dus ik wachtte op hem en we zijn samen naar de C-train gelopen. Het was nog best een eindje lopen en het station waar wij opstapten had geen lift. Dus hij hielp mij ook nog drie etages naar beneden. Hele gesprekken hadden wij. Veel geduld had hij en toen eindelijk in de metro. Het gesprek werd steeds knusser en eindigde in het uitwisselen van telefoonnummers, e-mailadressen, Instagram-accounts en een kus.  Alsof ik in een film zat. Het is dat ik een paar uur later alweer naar huis zou vliegen, anders hadden we nog wel meer tijd doorgebracht. Dat was dus de eerste keer dat mijn telefoonnummer werd gevraagd. Dat was toch wel een momentje hoor. Ik heb me nooit normaler gevoeld dan op dat moment. Ik heb er helemaal voor naar New York moeten reizen, maar goed. Zoals ik zei. Andere wereld.

Hij vroeg mijn nummer, omdat hij schijt heeft
Nou en toen laatst. Ik kwam uit Rotterdam en stopte op de A13 bij een tankstation om te plassen. Dus ik had geparkeerd voor de deur. Ik liep naar binnen en ging naar de wc. Toen was ik klaar uit de wc en liep ik naar de kassa. Ik stopte nog even bij de broodjes. Ik stond een beetje te staren naar wat er lag, want ik was nog niet aan de beurt. Er stond een jongen bij de kassa iets af te rekenen. Ineens draait hij zich naar mij om, kijkt mij een paar seconden aan, lacht naar mij en zegt: ‘Hallo.’ :’) En vervolgens vraagt hij: ‘Hoe gaat het?’ Hij is helemaal afgeleid van het afrekenen. Dus ik lach terug. En ik lachte iets enthousiaster dan normaal, omdat ik het best grappig vond hoe hij reageerde en hoezeer hij op dat moment afgeleid was door mij. En omdat ik verrast was dat hoe ik eruit zie hem dus niks uitmaakt. Ik bloosde, voor zover dat kan en werd er ook een beetje verlegen van. Dus ik zei met een grote glimlach: ‘Ja, gaat goed hoor.’ Dus hij gaat verder met afrekenen. Ik ben bijna aan de beurt. Dus ik sta inmiddels al wat dichterbij. Hij kijkt mij weer aan en blijft even een paar seconden kijken. Vroeg hij: ‘Moet ik je helpen?’ Ik: ‘Nee, dank je.’ Ik zie dat hij zoekt naar woorden en zegt vervolgens: Oke, ik wacht buiten wel op je nummer. En hij loopt weg. Ik lach van binnen, omdat hij zo zenuwachtig was. Dus ik reken mijn spullen af. Ik kijk de geshockeerde kassajongen aan alsof het de normaalste zaak van de wereld is wat er net gebeurde en loop naar buiten, naar mijn auto. Weet ik veel of hij daar staat en ja hij staat daar. Dus ik stap in. Wenkt hij mij. Ik draai mijn raam

What’s your number

open. Zegt ie: ‘Mag ik je nummer?’ Hij vraagt ook voor de zekerheid: ‘Heb je een vriend?’. Vervolgens zegt ie: ‘Ja is niet erg toch? Ik vind je gewoon leuk. Oke, ga gelijk naar huis. Doe voorzichtig. Ik bel je.’ En weg was hij. Terug naar zijn vriend de auto in die een paar parkeerplaatsen verderop stond.

Deze jongen heeft kaolo lef…
Nou en toen was het dus gebeurd. Voor het eerst dat ik hier woon, in Nederland (mijn hele leven al) vroeg een man op deze manier mijn nummer. Ja dat vond ik wel een momentje. Want het is niet zo vaak voorkomend, helaas. En ik snap nooit waarom. Ja, sorry. Ik snap het echt niet. Vaak zie je ze wel kijken, of tijdens het uitgaan zie ik dat gebeuren. Je wordt bekeken, wat pogingen om dichterbij te komen. Soms vragen of je wilt dansen, soms vertellen hoe knap je bent, soms vertellen hoe knap het IS dat je er uberhaupt bent :S, maar nooit was er dus een die het durfde. En deze jongen wel. Het was echt schattig en awkward tegelijk.

En ze leefden nog lang en gelukkig

Ik geloof nog steeds in sprookjes. Altijd wel gedaan. De ene keer wat minder dan de andere keer. Maar echt goed voor je ego dit. Fijn om eens als mens behandeld te worden.

Beauty & The Beast

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lees ook dit

Meer over mij en dit blog

Meer zien en weten? Volg mij ook op Facebook, Twitter, Instagram, YouTube, en Snapchat ❤️

Facebook ❤️ Twitter ❤️ Instagram ❤️ YouTube ❤️ Snapchat: jeanettechedda ❤️